دل انجمن صد طرب ازیاد وصالست

آبادکن خانهٔ آیینه خیالست

کی فرصت عیش ست درین باغ که گل را

گر گردش رنگ است همان گردش سالست

ای ذره مفرسای به پرواز توهم

خورشید هم از آینه داران زوالست

آن مشت غبارم که به پرواز تپیدن

در حسرت دامان نسیمم پر و بالست

آیینهٔ گل از بغل غنچه جدا نیست

دل گر شکند سربسر آغوش وصالست

هرگام به راه طلبت رفته ام از خویش

نقش قدمم آینهٔ گردش حالست

در خلوت دل از تو تسلی نتوان شد

چیزی که در آیینه توان دید مثالست

شد جوهر نظاره ام آیینهٔ حیرت

بالیدگی داغ مه از زخم هلالست

بیدل من وآن دولت بی درد سرفقر

کز نسبت او چینی خاموش سفالست